Athina Chatzigiannaki: 2020

Πρώτη εγκατοίκηση, first residence
Προσωπικά εργα, personal works;:
1. μια εκδοχή της εγκατάστασης με τιτλο "a moment in space",, one version of the installation with title "a moment in.space"

Στο έργο που φαίνεται στη φωτογραφία, δημιουργείται ένα περιβάλλον που σε αυτή την εκδοχή είναι ήρεμο και χαλαρωτικό, προτρέπει το θεατή ακόμα και να ξαπλώσει ενώ οι γυαλιστερές κορδέλες διασταυρώνονται και παιχνιδίζουν, αναμοχλεύοντας τη φαντασία και το όνειρο στο θεατή. Σ'αυτή τη κατάσταση φοράει τα ακουστικά, και το ηχητικό ντοκουμέντο που ακούει τον εισάγει σε μια πραγματικότητα από συναισθήματα μεταφερόμενα εδώ μέσα από τις ζωές των ανθρώπων, με σκοπό να δημιουργήσουν μέσα του μια καταλυτική αντίθεση περιβάλλοντος και ήχου .
In this installation, an environment is created, which in the specific version at the first residence, is calm and relaxing, encourages the spectator even to lie down if he(she) likes, while the shiny ribbons cross playfully above his(her) head ,thus tackling the imagination and dream inside the spectator.
In this state he(she), is encouraged to wear the headphones and the sound document he hears , carries him into a realm of feelings, transferred here from the lives of rhe people,in order to create a catalytic antithesis between environment and sound.

2. To βίντεο με τίτλο:ο κόσμος της σέλφι, the video with title: selfie world ,51'(και η μικρή περίληψη του, and a small summary of it, 8' ).

Selfie world

Σαυτο το βίντεο, γίνεται μια συναρμολόγηση -συζευξη από διαφορετικές όψεις -περσόνες-προσωπεία του ίδιου ατόμου με την αφορμή μιας δήθεν τηλεοπτικής ντοκουμενταριστικής εκπομπής στοχεύοντας να ανοίξει στο εσωτερικό του θεατή μια συζήτηση για την αλήθεια αυτού που υπάρχει.
In this video, happens a synergy from many facades-personas of one person, with the excuse of a pretentious TV documentary show, with the aim of opening inside the spectator a discussion about the relative truth of the existing.

Κείμενο περιγραφής και σχολίων πάνω στη συνολική εμπειρία της πρώτης εγκατοίκησης, text describing the experience as a whole, of the first residence.
Η εμπειρία μπορεί να ακούγεται σαν κάτι συνηθισμένο για φιλότεχνους και καλλιτέχνες όταν όμως τη ζεις για πρώτη φορά, είναι ανεπανάληπτη εμπειρία.
Ο χώρος μας χαρίστηκε για τρεις μέρες με σχεδόν απόλυτη ελευθερία κινήσεων, ένας μικρός παράδεισος για την καλλιτεχνική μας δημιουργια
The experience may sound something already known to spectators and other artists, yet, when you experience a residence for the first time it is a once in a lifetime experience.
The space was offered to us, free, for three days, with an almost total freedom of initiatives, a small paradise for our creative demon.

Δεύτερο residence, second residence
Προσωπικά έργα , personal works::
1. μια ζωγραφιά στη πλατεία Βικτωριας, ανοιχτή στη συμμετοχή και παρευρισκόμενων, προσφορά φαγητού σε φίλους, συνεργάτες θεατές, αλλά και ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται εκείνη την ώρα στην πολυπληθυσμιακή πια αυτή μεριά της Αθήνας, καθώς και βίντεο καταγραφής όλης της δρασης, a drawing at Victoria Square, οpen to the participation of people being around, as well as food being offered by me to friends , coworkers, spectators and to some people that happened to be there and wanted to eat, in this multipopulated nowdays side of town .Meanwhile the whole interaction was video recorded and presented at the residence open day.

Εμφανίστηκα στο χώρο της πλατείας με πρώτο σκοπό, την παρουσία μου , σαν αυτή που είμαι, και την καταγραφή της δικής μου αντίδρασης , εικαστικής και συναισθηματικής, στην ενέργεια που πηγάζει μέσα από την πλατεία με την εισροή σε αυτή μετακινούμενων ανθρώπων από άλλες χώρες της Ανατολής και της Αφρικής κατά κύριο λόγο. Όμως στην πορεία του έργου παρασύρθηκα και ξεχάστηκα μέσα από την επίδραση αυτών των άλλων, με αποτέλεσμα να προκύψει ένα συνεργατικό σχέδιο και να μοιραστούμε το μαγειρεμένο από μένα φαγητό που προοριζόταν αρχικά για εμένα και τους γνωστούς μου.
I appeared at this place with a first goal to bring my presence, the who I am, and document by painting, my own reaction and emotions to the energy that derives from within the square. The intensity is coming from the multiple people, who left their countries for various reasons, mainly from the East and Africa. Yet in the process, I got carried away by the influence of these others and the drawing became a group effort, Also, some food that was cooked by me , was offered to anyone around, despite the fact that it was initially made for me and my friends.

2.δεύτερη εκδοχή tης εγκατάστασης με τίτλο "a moment in space".
Second version of the installation with title "a moment in space".

Σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή το περιβάλλον διαμορφώθηκε πιο"σκληρό",τονίζοντας το στοιχείο του αφαιρετικού και απρόσωπου, ίσως και αποστειρωμένου...τολμώ να πω. Έτσι, ο συνοδευτικός ήχος (που ταυτίζεται υπενθυμίζω με ό,τι συνιστά την πηγαία ανθρώπινη δραστηριότητα την "ανθρωπιά"σαν να λέγαμε), είχε να αντιμετωπίσει κάτι ανάμεσα στην αδιαλλαξία; το φόβο της αρρώστιας; την ψυχρότητα, το ά-πονο.
In this second version, the environment was formed into something more "hardcore", emphasizing the element of abstraction, being impersonal and sterilised, I dare say..
In this way, the coexisting sound, (which, I remind, stands for the spontaneous natural human activity, (one of humaine, as may be phrased as,) has to face something between the non negotiable, fear of sickness,, coldness, non painstaking.

Κείμενο σχετικό με την δουλειά μας στην εγκατοίκηση 2.
Text in relation to our work at residence 2

Σαυτο εδώ το πανέμορφο σπίτι, του 50, απέναντι από την "κλασικη" πολυκατοικία του Πικιώνη της οδού Χέϋδεν, για όσους ξέρουν, , πιστεύω ότι ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας και "δέσαμε" σαν ομάδα.
Πρέπει να σημειώσω, ότι αυτό άρχισε να γίνεται αφού περάσαμε με την πρώτη residence, ,την αμήχανη αναθέρμανση των δεσμών που μας συνδέουν σαν καλλιτέχνες και σαν φίλοι, και που έμεναν μισοκοιμισμένοι δώδεκα ολόκληρα χρονια για ποικίλους λόγους.
Η Ντίνα βρέθηκε να ξεσκάβει ξεχασμένες στο ντεπό της πρώτης γκαλερί που τη φιλοξένησε, το Αγκάθι, εκπληκτικής δύναμης φωτογραφίες, η Δήμητρα να κάνει δημιουργικά άλματα και να μεταμορφώνει το υλικό της μέσα από τη διάδραση ενώ εγώ βρέθηκα να περνώ το κατώφλι του ακτιβισμού, για τον οποίο συζητούσα χρόνια, ισχυριζόμενη ότι με άγγιζε προσωπικά, και ένιωθα το κίνητρο να το δρασκελίσω( όντας παιδί μετανάστη; όντας αμφιλεγόμενη προσωπικότητα; δε ξέρω).
In this incredibly beautiful house from the 50s, across the classic compartment of Pikionis, on Heyden str, for those who know, I believe we overrode ourselves and tightened up as a group..
I must note that this started happening after we got over with the first residence, the clumsy renewing of our bonds as artists and friends, which were left dormant for twelve years for various reasons.
Dina found herself digging into Agathi's gallery depo for her long forgotten magical photos from her first exhibition there, while Dimitra was making creative leaps, transforming her material through the power of interactivity, and me,found myself plunging in, even if what I did, is considered the margins of activism, when for years I kept disputing on it trying to understand why I felt an inside motive to get involved(was it because I am the child of an immigrant?
Or a controversial personality? I still don't know ).

Tρίτη εγκατοίκηση, third residence
Προσωπικά έργα, personal works:

1 .Μετατροπή ενός ολόκληρου δωματίου στην γκαλερί, με το όνομα "GREY CUBE"
, Patission.
.
Transformation of a whole room into a gallery, with the name "GREY CUBE",Patission

Τα σπάνια αντικείμενα τέχνης, αποτελούσαν διάφορα objects trouvèes από την αποθήκη-καταφύγιο πολέμου που έγινε ο τρίτος μας χώρος όπου εγκατοικήσαμε.ήταν
Έδωσα στην Ντίνα Κουμπούλη το χρίσμα της συλλέκτριας και το περιεχόμενο του καταφυγίου και της αποθήκης, που της ανήκει, ήταν η συλλογή της. Παράλληλα ονόμασα τον εαυτό μου "curator", με το ψευδώνυμο Ν,ινού Χαγιάν. (Που αραιά χρησιμοποιώ και για τις καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες).
The rare art pieces, were initially different objècts trouvèes from the shed-war refuge , which became our third space-residence .
.I nominated Dina Koumpouli " collector", and the belongings of the shed and the war refuge which she owned,(at least more than I certainly did), were her collection.
In the same time I gave myself the position of the "curator", by the pseudonym Ninou Hayan (which I rarely use also for my art practices).

Εξαίρεση αποτέλεσαν τα έργα της καταπιεσμένης "curator", Ninou Hayan, μια σειρά από κούκλες και μαριονέτες, φτιαγμένες από την ίδια τα οποία έκθεσε μισοκρυμμένα, σε ένα καμαράκι ένα επί ενα, που συνόρευε με τον κεντρικό χώρο της "γκαλερί",και που στην πραγματικότητα ήταν η διέξοδος προς το πλακόστρωτο του πεζοδρομίου που έτρεχε πάνω από το καταφύγιο.
Είναι ίσως ενδιαφέρον ότιαυτες οι μαριονέτες είχαν δει πολλά χαρούμενα προσωπάκια παιδιών όταν το κουκλοθέατρο της "curator",(πρώην κουκλοπαίχτριας), περιόδευε στά χωριά της νησιωτικής Ελλάδας.
Exception were some works of art created by herself, which the "curator" Ninou Hayan had suppressed, and got the chance to exhibit now.
She exhibited a series of puppets marionettes half hidden in a small part of the exhibition room.
This tiny space was the outlet of the refuge to the street, underneath the pavement.
Interestingly enough, those puppets had seen many happy faces of children when the "curator"(former puppetier), toured with her puppet theater the villages of Greece.

Με τον τρόπο αυτό μπήκαμε στη περιοχή του παιχνιδιού και της προσποίησης, παίζοντας ανάμεσα σε μια πραγματικότητα που υπήρξε και τα χνάρια της βρίσκονταν ακόμα εκεί, δηλώνοντας έτσι και το βάρος που της αναλογούσε, και σε μια ψειδαισθηση που χάριζε σε όλους μας ελαφραδα , αλλά πιο σημαντικό, μας απενοχοποιουσε από τη σχέση μας ή μη με το παρελθόν του χώρου αυτού και ενδυνάμωνε την παρουσία μας και το λόγο που είχαμε να υπάρχουμε εκεί στο τώρα.
Aναλυτικά όλα τα έργα της έκθεσης με φωτογραφίες στο
In this way , we entered the realm of play and pretention, playing between a reality that had existed, and her prints were still there reminding the gravity that this reality carried with her, and an illusion that gave us all a lightness at heart
Yet most important, it uplifted the guilt from us for the existing or not relation with the past of this site specific, while strengtnened our presence and gave validity to the reason we had for to be there in the now.
Αnalytically all the works of the exhibition with photos can be seen at:

Τ,translation of the last part of the announcement:
The translation of the titles of the works happened after permission of the artists, who are not with us, since they are withheld in isolation (karantine), for precaution(to the biggest part), due the coronavirus and their color(they are all Chinese).

Κείμενο τονίζοντας σημαντικά στοιχεία σχετικά με τη δουλειά μας στην εγκατοίκηση 3
Text describing important factors to our work at residence 3

Η αφορμή για την εισαγωγή στο τρόπο επεξεργασίας του δοσμένου πλαισίου της έννοιας του παιχνιδιού αποτέλεσε μια σειρά από αφηγήσεις από την Ντίνα Κουμπούλη που κατοικούσε σαν παιδί στους χώρους που συνόρευαν με το καταφύγιο,.
Στις αφηγήσεις αυτές ερχόταν ξανά και ξανά οι αναμνήσεις από μια ζωή γεμάτη από παιχνίδι και παιδική αδρεναλίνη σε όλους τους χώρους γύρω και μέσα στο καταφύγιο Η ανάμνηση λοιπόν της γλυκιάς παιδικής τρελλας του παιχνιδιού ξτπνησε και σε μένα, με αποτέλεσμα την επιθυμία για να κανω μια κατεργαριά, κιετσι δημιουργήθηκε η γκαλερι GREY CUBE.
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο στη μεταξύ μας διάδραση των μελών της ομάδας ήταν η εκτύπωση ενός ντοκουμέντου από τη Ντίνα όπου παρείχε όλο το ιστορικό του χώρου με πλήρη στοιχεία και πληροφορίες ,καθώς και δύο πολύ ενδιαφέρουσες φωτογραφίες φτιαγμένες μέσα σαυτους τους χώρους όπου έφερνε τη ματιά του ανθρώπου που έχει ζήσει εκεί και βλέπει από τα μέσα όλο αυτό που συζητάμε. Νομίζω ότι αυτές οι δύο ξεχωριστές ματιές συμπληρώνουν η μία την άλλη και σαν απαύγασμα της δράσης έρχεται και η συναυλία των πουλιών στο πρώτο δωμάτιο, προθάλαμο του καταφυγίου, κατά κάποιο τρόπο, όπου τα ήρεμα πουλάκια καθισμένα στα κλαδιά, της Δήμητρας, συνοδεύονταν από κελαιδίσματα, που εμένα τουλάχιστον, με παρέπεμπαν σε παιδικές φωνούλες που"χαλάγανε το κόσμο", εκεί κάτω μεταδίδοντας ζωή και μόνο ζωή σε πείσμα των πάντων.

What made it possible to induce into the way of treating this given structure the concept of the game was the random sporadic narrations from Dina , who lived as a child into the spaces adjacent to the war refuge.In these narrations ,would come over and over the same remembrance of a life full of play and child adrenaline around and about the space we were working on.
The remembrance of the sweet child craze woke up inside me too, and created a desire to do something nitty, and so the gallery GREY CUBE
The most interesting point in the interaction between us, as members of the group was the printing of a document from Dina which gave the history with quite some elements and information about what was actually happening around this space
That along with two very interesting photos who were created in these premixes completed the view over what we are discussing of a person who lived there and could see from within. ..

So I think that mine and Dina's interpretation of the space were two very different approaches which complemented one another.
But the ultimate addition to the overall action, was the bird concert , fulfilling the first small room which served as an entrance to the space of the refuge.

In the same time from the gallery one could also hear my recorded experimental sounds on a classic violin, forming thus, an acoustic integration between myself and Demetra.
The calm birds drawn by Didi-Maria Demetra, sitting on their branches , being accompanied by recorded bird singing , reassembled, at least for me, children's shouts while playing, transmitting life and only life, in vain of everything else and disregarding all other factors.
Bird concert